Kurtlar Sofrası

gözyaşları ne güzel sığınakmış meğer..

tüm kaybedilenlere ağlamayalı ne kadar olmuş...

her geçen gün boğazıma takılıp kalan hasretlerin yutkunamadığım acısında
daha da kanadıkça yaralar
daha da arıyorsun gözyaşlarını..
gitme diyememenin yangınında gururun her bir zerresini yakıp kül etmişken,
dermansız bir söz kalıverir dudaklarında...
Sonsuza...

yüreğin öyle dar gelirken bu evrene çareyi ancak sonsuzluğa varmakta buluyorsun çünkü..
çünkü ancak sonsuzluk doldurabilir artık bu boşluğu...
öyle bir boşluk ki her uyanışında aniden uçurumlardan düşerken buluyorsun kendini...
ama ne çırpınmaya ne de bi dala tutunmaya gücün oluyor..
sadece düştüğün yerin silüeti yavaş yavaş küçülüyor
o küçüldükçe unuttuğunu sanıyorsun

ama nafile... yine düğümler boğazına takılıyor..
hafızasını yitirmiş bir insanın yürek acılarını hissetmesi gibi kanıyorsun...
donuveriyor her yer o an...
bi kapı açılıyor hayat telaşasına
yüzüne gülen bir maske takıp akıyorsun kurtlar sofrasına...