YOKLUĞUMUN

Attığım her adım benden uzakta

Bastığım her yerde yokmuşum meğer

Çırpınırken ‘ben’ denilen tuzakta

’Ben’ bana saplanan okmuşum meğer..

Aklım kumsal iken, ben toz paresi

Çıktıkça yükseğe, alçalır oldum..

Düşündüm, derdimin nedir çaresi

Susarak konuşmak, sonunda buldum..

Esrarlı vuslata bir adım kala

Hasretin vecdiyle, ben kement attım

Yürekte boğulmak, ne güzel bela

Battıkça kurtuldum, çıktıkça battım..

Görünmez cevheri buldum diyerek

Körlüğü kör ettim, deli bir taşla

Bilmeyi bilmeden, bildim diyerek

Boşluğu doldurdum, dolu bir boşla..

Nasılların sebebini sorarken

Sualimi cevapladım niçin’de

Çokluğumda yokluğumu araken
Yalnız kaldım yığınların içinde..

Satır, satır böldü beni heceler

Her kırkımı, kırka yardım savuştum

Boşluğumu kucakladı geceler

Sessizlikte, gürültüyle boğuştum..

Var’da yoku, haykırırken her seda

Aklım ki, aklımı başımdan aldı

O’na gidiyorum, bana elveda

Sonsuz olan sona, bir nefes kaldı...

Uğur Işılak